​

Ruch jest bardzo istotnym i praktycznie nieodzownym elementem życia ludzkiego.
Często jednak zapominamy o jego walorach, o tym, że może on stać się istotnym elementem terapii.
Ruch nabiera szczególnego znaczenia w przypadku dzieci głęboko upośledzonych umysłowo, u których motoryka jest znacznie ograniczona.
Do podstawowych założeń metody zaliczamy rozwijanie przez ruch:
1. Świadomości własnego ciała
2. Świadomości przestrzeni i działania w niej
3. Dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

Zajęcia prowadzone ta metodą są bardzo pomocne w nawiązywaniu kontaktów interpersonalnych.
Z charakterystyki dzieci szczególnie głęboko upośledzonych umysłowo wynika, że bardzo często nie interesują się one otoczeniem i raczej nie dążą do nawiązywania kontaktów.
W. Sherborne zwraca uwagę na takie trudności jak:
- brak reakcji na bodźce zewnętrzne,
- unikanie kontaktu (np. wzrokowego),
- lęk przed kontaktem,
- nawiązywanie kontaktu tylko wtedy, gdy dziecko może być stroną dominującą oraz słaba aktywność,
- brak inicjatywy i motywacji do działania.
Poprzez odtwarzanie wczesnoniemowlęcych zabaw między rodzicami i dzieckiem, których dziecko upośledzone najczęściej nie doświadczyło, możemy pomóc mu w odnalezieniu siebie i nawiązaniu kontaktu.
Metoda "Ruchu rozwijającego" ma również pozytywny wpływ na funkcjonowanie motoryczne.
U wielu dzieci niepełnosprawnych umysłowo występują: - niedowłady, - przykurcze, - zburzenia równowagi.
Nieprawidłowo kształtuje się też u nich motoryka rąk: - mała precyzja i słaba koordynacja ruchów, - niski poziom kontroli i celowości ruchów.
Ćwiczenia V. Sherborne są szansą na pokonanie wyżej wymienionych problemów i zyskanie poczucia większej sprawności ruchowej.